Samuel Koch is sinds een ongeval in Wetten, dass.. verlamd. Zijn ongeluk in de TV geschokt miljoenen. In zijn boek Twee levens beschrijft de 24-jarige Samuel kok, hoe het te doen, omdat hij verlamd is, echt is.
Het geheel van Duitsland naar adem, als de jonge Student Samuel Koch op 4. December 2010 te zijn inzet in de ZDF TV-show Wetten, dass ..? wordt weergegeven, en ongevallen.
Zijn moeder, een verpleegster, heeft stuiterde een slecht idee: Als Samuel op de grond, ik hoorde een doffe knal. Omdat ik al wist: Hij heeft gebroken de achterkant van de Nek. Ik bad: alsjeblieft, alsjeblieft, zorg ervoor dat hij blijft leven. Doe dat niet, hij is dood …
Samuel overleefd, maar hij is ernstig gewond. Hij was een turnster, een sport pistool. Nu is het uitgegroeid tot het geval.
In de eerste 40 uur na de val, hij heeft nog gevoel in het lichaam. Hij kan bewegen zijn armen en benen, de handen te gebruiken. Maar een glimp van de cervicale wervelkolom heeft gesneden de halsslagader. De stolling van het bloed triggers trombose, Samuel lijdt klappen op twee van de Hersenen. De Artsen besluiten, hem, trombocytenaggregatieremmers worden toegediend. Maar, het verdunde bloed sijpelt in de krul kanalen en comprimeert het ruggenmerg. Met fatale gevolgen. De bloeding begon, letterlijk, mijn zenuwen te knijpen uit.
De verlamming verhoogt zijn lichaam hoog, in de respiratoire centrum, voelt hij in paniek. Ik hapte naar lucht, had een verstikkende gevoel. Ik belde praten: help! Is er niemand hier! Ik krijg geen lucht meer! Het is een kwestie van leven en dood. Hij heeft een spoedoperatie. Zijn gewonde nek te verdoven, is geschroefd een fixator in zijn hoofd. Ik voelde me Bohrgeräusche in mij. Ik wilde schreeuwen. Maar ik kon het niet. Dan verliest hij het bewustzijn …
Het ergste vreest na de OP ware: Samuel is verlamd, hij kan alleen naar zijn hoofd. Zes maanden, zou ik breng gewoon liggend op uw rug. Ik had het gevoel, als de stof in de kamer nam op mij en ik kon er niets aan doen. Dus ik lag daar en laat me in mijn overspannen verbeelding van een stofkap, begraven. Misschien is de stof maakt hem verdwijnen, hoopt hij. Dit lichaam, deze dode shell.
Natuurlijk, er zijn kleine, hard-won Mini-successen. Tot slot, ik had een jaar geleden, nog steeds geventileerd. Maar de waarheid is dat ik constant ervaring tegenslagen, en dat ik kan alle dingen doen. Ik kan niet alleen zitten, poets mijn tanden, neem iemand in de Arm. Wat zou ik geven …
Soms voelt het alsof je zijn opgesloten in je eigen lichaam. Geterroriseerd door pijn in de nek, die lijken te blazen het hoofd. Pass out van het verlies van mijn vermogen om te bewegen, en dat was zo belangrijk voor mij. Ik kan het niet uitstaan, ik wil schreeuwen, soms. Er zijn van die momenten, waarin hij zegt: het is Jammer dat ik niet op een paard. Dan zou je gemist hebben mij lang voor het genade schot. Maar ook: ik wil niet bitter.
Niemand weet of kan hij zich weer bewegen. Het kan zijn dat in de afgelopen twee jaar iets doet. Of in 30 jaar. Of nooit.
Samuel nu woont met zijn ouders en broers en zussen. Mijn familie zijn de mensen die mij dragen. En om te volharden. Zonder liefdevolle mensen om me heen, ik zou verhongeren tot de dood en sterven van dorst – en ik kon er niets aan doen.
Maar hij wil niet te onderwerpen aan zijn lot, planning, handelen studies in Hannover. Want: Mijn lichaam is verlamd. Mijn geest niet! Momenteel is hij betrokken als mecenas of Ambassadeur voor charitatieve organisaties.
Maar zijn grootste wens is om te bewegen:. Zo ver als het gaat. Om een boom om te stoppen, de ruwe schors voelen. Net als dat. Als het nu niet is, dan uiteindelijk.
Ten minste in de hemel zal ik in staat om alles te doen het opnieuw doen. Ik ben er zeker van.
Bij de laatste, in de lucht, ik kan weer lopen …
